Gears of Macho Man

W najnowszym numerze magazynu The Escapist artykuł Kierona Gillena pod tytułem I’ve Got to be a Macho Man, poświęcony grze Gears of War w kontekście sensowności wyśmiewania kultu macho (maczyzmu?) i homoerotycznego wydźwięku, jakie sobą reprezentuje. Teksty Gillena zazwyczaj są przekorne, ironiczne, a zarazem pełne ciekawych i oryginalnych spostrzeżeń i nie inaczej jest tym razem:

Within its own lineage, Gears of War is just as dumb. Gears takes from the two sorts of marines that loom in the collective imagination of a certain school of concept artists – the colonial marines of Aliens and the space marines of Warhammer 40k. And while Gears’ COG troops aren’t as utterly ludicrous as those of the latter – where the average soldier looks like the offspring of a Panzer tank and a Gothic cathedral – it has something of the „’80s-metal album cover come to life” in it. Gears of War’s success has an interesting parallel in the hair-metal fantasies of Guitar Hero; bedroom-bound and messy, their aesthetic sins seem as urgent and necessary as the first time you masturbated.

To rzeczywiście prawda, że GoW oskarżany był o tak duży ładunek wszystkiego, co „prawdziwie” (i zarazem stereotypowo) męskie, że mógł spodobać się albo nastoletnim chłopcom, albo gejom, w obu przypadkach będąc realizacją ich (znów stereotypowych) fantazji. Redaktorki z LesbianGamers.com śmiały się na przykład, że bohater gry Marcus Fenix jest tak napakowany sterydami, że prawdopodobnie musi siadać, by zrobić siusiu.

Właściwie mogłabym tu użyć swojego ulubionego argumentu o prawach, jakimi rządzi się dana konwencja i odrzucić w ten sposób gros oskarżeń i drwin pod adresem tej gry. Mamy tu do czynienia z sytuacją podobną, jak w przypadku GTA – niektórzy dojrzali i poważni gracze nie mogą zdzierżyć mało poważnej i mało dojrzałej w ich opinii konwencji, ponieważ sądzą, że przyczynia się do utrwalania obrazu gier jako rozrywki wyłącznie dla dzieci. Pozwolę sobie znów oddać głos Gillenowi:

Serious gamers have a problem with embracing the concept of unvarnished juvenalia – unless there’s an out. They’re typically eager to escape from the popular perception of games as entertainment for teenagers – especially if they’re teenagers themselves. Gears of War’s serious-men-with-chainsaws formula? That’s the most petrifying thing in the world; it’s the last thing they want associated with them.

W opisywanym podejściu brakuje dystansu i, powtórzę raz jeszcze, zrozumienia specyfiki danej konwencji. Ale jest też druga strona medalu. Żebyśmy patrzyli odpowiednio na tego typu grę (to samo odnosi się do filmu, książki i każdego innego wytworu kultury), musimy mieć pewność, że twórcy sami podeszli do prezentowanych w niej wyobrażeń z dystansem i nie biorą ich całkowicie na serio. Innymi słowy, musimy dostrzec, że puszczają do nas oko, że biorą daną konwencję w cudzysłów i bawią się nią, celowo zbliżając się do karykatury. W przypadku Gears of War – że objętość ramienia bohaterów równająca się objętości uda przeciętnie zbudowanego człowieka i twardzielskie, ociekające testosteronem odzywki to nie rzeczywiste wyobrażenie „prawdziwej męskości” według twórców, tylko dobroduszne, ironiczne i może lekko nostalgiczne mrugnięcie okiem do nastolatka tkwiącego w prawie każdym mężczyźnie grającym w tę grę.

Tak to sobie przynajmniej wyobrażam, bo przecież siłą rzeczy nie znam z doświadczenia nastoletnich chłopięcych fantazji – gejowskich podobnie. Jest mi też obca homofobia, która leży u podstaw niektórych oskarżeń kierowanych pod adresem gry. Być może jako kobiecie łatwiej było mi zwyczajnie zaakceptować tę konwencję, przejść nad nią do porządku dziennego i skupić się na tym, co naprawdę sie liczy, czyli rozgrywce. Jestem ciekawa, jak czytający te słowa mężczyźni – nawet ci, którzy w Gears of War nie grali, bo do tego wystarczy obejrzeć screeny i przykładowy filmik – postrzegają stylistykę, w jakiej przedstawieni zostali bohaterowie.