LinkoGRAfia (27)

W tym tygodniu linkoGRAfia nieco spóźniona, ale nie mniej interesująca:

• Virtual Learning: 25 Best Sims and Games For the Classroom (College@home). Lista wraz z omówieniem dwudziestu pięciu gier, które mogą być przydatne przy nauce poszczególnych przedmiotów w szkole – co ciekawe, to nie produkcje stworzone specjalnie w celach edukacyjnych, tylko „zwykłe” tytuły dostępne w sprzedaży. Jeśli wśród czytelników Altergrania jest jakiś nauczyciel, być może skorzysta :)
• Rated M for Make up Your Own Damn Mind (Culture Clash/IGDA.org). Matthew Sakey bardzo ciekawie i przewrotnie o tym, w jakie gry powinny i nie powinny grać dzieci – okazuje się, że kryterium przemocy wcale nie musi być tym podstawowym. I wreszcie ktoś powiedział to otwarcie: w Vivie Pinacie mamy kazirodztwo, kanibalizm, bestialstwo i zanieczyszczanie środowiska. Mimo to jest świetną grą dla dzieci.
• Analysis: Why Aren’t There More Console MMOs? (Worlds In Motion). Powszechnie wiadomo, że gry MMO to domena komputerów. Rzadko natomiast mówi się o tym, dlaczego właściwie tak jest – ten tekst omawia pokrótce główne przeszkody, jakie stoją na drodze MMO na konsolach.
• Combating Child Obesity: Helping Kids Feel Better by Doing What They Love (Gamasutra). Krótka historia zjawiska exergaming i próba odpowiedzi na pytanie, czy da się stworzyć grę (np. RPG), która zawiera głęboką, interesującą dla dzieci historię, a zarazem wymaga od nich fizycznej aktywności.
• Protect the Children. Najnowszy numer magazynu The Escapist poświęcony jest tematowi zasadności obaw o generację wychowaną na grach. Polecam zwłaszcza dwa teksty: Monkey Play, Monkey Do (dlaczego tak trudno udowodnić jest związek między prawdziwą przemocą a przemocą w grach) i The Anatomy of Violence (czego tak naprawdę uczą nas pełne przemocy gry).

LinkoGRAfia (19)

Zapraszam do zapoznania się z linkoGRAfią za okres 14-20 kwietnia:

• ‚Save the Robot’: The One-Game Diet (GameSetWatch). Świetny Chris Dahlen krótko, ale konkretnie: o ludziach, którzy potrafią grać w jeden tytuł miesiącami. Zgodzę się z autorem: jest ich wbrew pozorom i wbrew stałemu parciu branży i mediów na nowości sporo i całkowicie zrozumiałe są motywy nimi kierujące.
• The RPG syllabus (The Brainy Gamer). Jakiś czas temu w tekście pt. Alfabet grania postawiłam dość śmiałą tezę, że gry i w naszym kraju z czasem wejdą w zakres edukacji medialnej. Tymczasem warto zapoznać się z inicjatywą Michaela Abbotta, nauczyciela z Wabash College (Indiana, USA), którą opisał na swoim blogu w czterech dotychczas postach (1, 2, 3 i 4). Abbott postanowił w nadchodzącym semestrze przeprowadzić dla swoich uczniów kurs na temat historii gier RPG. W postach zapoznać się można z przebiegiem prac nad powstaniem syllabusu, do których zaprosił swoich czytelników.
• Exploring Fantasy Life and Finding a $4 Billion Franchise (New York Times). Ten artykuł – powstały z okazji ogłoszenia informacji o 100 milionach sprzedanych egzemplarzy gier z serii The Sims – to według mnie przykład tego, jak o grach powinno pisać się w mediach głównonurtowych, przybliżając temat laikom: bez zagłębiania się w szczegóły, ale inteligentnie i z licznymi odniesieniami do sfery pozagrowej.
• Video Games Go to Washington: The Story Behind The Howard Dean for Iowa Game (Electronic Book Review). Artykuł z książki Second Person: Role-Playing and Story in Games and Playable Media o kulisach powstania pierwszej w historii gry wykorzystywanej oficjalnie w kampanii wyborczej.